Ik denk dat ik best van mijzelf mag zeggen, dat mijn dagelijks leven redelijk in balans is. Ik weet de balletjes in de lucht te houden. Ik ben er voor mijn gezin, mijn huis is redelijk opgeruimd en netjes en ik denk dat ik mijzelf een loyale en toegewijde medewerker en collega mag noemen. Maar soms verschuift er iets in die balans. Je moet opnieuw prioriteiten stellen. Ineens is mama uit balans.
Mama uit balans
Zoals jullie in mijn vorige blog hebben kunnen lezen, werd mijn jongste dochter geveld door een flinke griep. Uitdroging en ziekenhuisopname tot gevolg. Gelukkig mochten we de volgende middag weer naar huis om verder uit te zieken. Hoewel het herstel niet zo snel ging als we gehoopt hadden, gaat het nu weer goed met haar. Ik ben heel blij, dat het van korte duur was en dat ons meisje nu weer vrolijk rondhuppelt. Het besef van wat er dat weekend gebeurd is, kwam pas toen ik weer thuis was. Ineens was ik die overbezorgde en emotionele mama. Het lukte mij even niet om alle balletjes in de lucht te houden. Ik moest voor het belangrijkste balletje kiezen: mijn gezin. Even de boel de boel laten en je volledig op dat ene ding focussen. Dat ging redelijk goed, maar toch vond ik het moeilijk de andere balletjes even links te laten liggen. Ik was alles behalve in balans. Dit is hoe ik tot mijn “mama uit balans week” kwam.
De ziekenhuisopname was op vrijdag avond, zaterdag middag waren we weer thuis. De zondag verliep rustig en mijn dochtertje knapte aardig op. Ik sliep die nacht samen met haar op een matras in haar kamer. Ze had nog koorts en diarree, maar ze at en dronk en was langzaam aan het aansterken. Maandag zou ik het even aankijken. Ik was van plan om in elk geval in de middag vanuit huis te werken, misschien zelfs wel de hele dag. Ik kon toch niet de hele dag niks doen? Mijn ene collega was vrij, de ander net terug van vakantie. De werkplicht roept! Gaan met die banaan. Ik dacht wel even gewoon door te gaan en te laten zien dat ik de situatie prima de baas was. Nee, niet voor de buitenwereld, ik moest het voor mijzelf bewijzen.
Met mijn neus op de feiten
Mijn moeder (ook bijna nooit een “mama uit balans”) was maandag vrij. Lief als ze is, natuurlijk meteen bereid om op ons zieke meisje te passen. We hadden afgesproken, dat ik maandag ochtend even zou laten weten hoe het met Sara ging en vanaf wanneer ik ongeveer oppas nodig had. Maandag liep het echter anders dan verwacht. Mijn meisje was weer wat moeilijk wakker te krijgen en had weer sinds middernacht niet geplast. Waar ik eerder afwachtend geweest was, belde ik nu direct het ziekenhuis om te vragen of dit normaal was. Ze gaven aan dat ik het plassen in de gaten moest houden, maar dat ze waarschijnlijk gewoon bezig was met een inhaalslag. Ze moest het allemaal verwerken. Ze at en dronk immers wel weer goed. Als het niet beter was rond een uur of 3 moest ik contact opnemen met de huisarts. Verwerken, daar zeg je me wat. Dat had ik eigenlijk zelf ook niet gedaan. Ik pakte mijn telefoon, zag de foto’s van dat kleine meisje in dat grote bed met een slangetje in haar neus. Mijn meisje. Ineens kwam het in alle hevigheid binnen. Ik werd met mijn neus op de feiten gedrukt: Ik moest dit ook even verwerken.
Als slaap het beste medicijn is
Ze sliep en sliep en staarde af en toe even naar de TV. Ik zat als een waakhond naast haar en lette op elk detail. Ademde ze regelmatig, had ze geen koorts, al een natte luier? Toen ze even wakker werd om wat te drinken, greep ze mijn hand en liet mij niet meer los. Het was net of ze zei: “Mama, ik heb je nodig!”. Ineens was er geen twijfel meer, ik moest er nu voor haar zijn. Ik appte de twee beste en liefste collega’s die er bestaan. Het ging mij vandaag gewoon niet ging lukken om te werken. Ik kreeg meteen antwoord: “Wij redden ons wel, neem je tijd”. En hoewel het dubbel voelde om ze “in de steek te laten”, voelde het goed om die keuze te maken. Niet alleen voor mijn dochtertje, maar ook voor mijzelf. Ik moest ook weer even tot mijzelf komen. Op het moment dat ik daaraan toegaf, kwam het nog harder binnen. Ik was moe, zo moe. Samen met mijn meisje keek ik de ene Disney film na de andere. En als ze sliep, deed ik ook even mijn ogen dicht. De balans, die zou ik wel weer vinden. Voor nu: Stapje voor stapje op ons eigen tempo. Deze week doe ik het rustig aan, volgende week gooi ik die balletjes wel weer de lucht in! Van mama uit balans, terug naar mama in balans. We will be back soon!
Het hele verhaal over ons ziekenhuis avontuur teruglezen?
Lees dan: Van thuis naar het ziekenhuis: Uitdroging door griep
