Wat is er de afgelopen weken weer veel gebeurd en wat was jij weer dapper lieve Sara! Wat begon met griep, eindigde weer in het ziekenhuis. We gingen terug naar dat moment van afgelopen zomer, terug naar het ziekenhuis. Onze kleine Sara bleef maar spugen. Weer tekenen van uitdroging, weer schrikken en weer naar het ziekenhuis. Hoe het ons de afgelopen weken verging? Je leest het in deze blog.

Klaar voor de Sint?
Sara, onze kleinste, had een week eerder al een aantal dagen wat koorts. Gewoon griep, ze was wel vrolijk en at en dronk normaal. In het weekend was het weg. Die maandag begon het opnieuw. Het leek mee te vallen. Verkouden en rond de 38 graden. Woensdagavond schoot haar temperatuur ineens omhoog en tikte de 40 graden aan. Donderdag toch maar even naar de huisarts. Ze was ook zo verkouden! We kwamen terug met de diagnose griep en een dubbele oorontsteking en een antibiotica kuurtje. Het duurde twee dagen voor het werkte. Vrijdag avond ging het wat beter, al was het een nacht met veel knuffelen en troosten.

Wacht even, dacht Nina. Als we zaterdag Sinterklaas vieren, kan ik vrijdag nog wel even een nachtje spugen. Hoppa, nummer 2 met griep. Nacht twee met weinig slaap en emmertjes was een feit. Gelukkig hield het spugen met een paar keer op en was ze zaterdag ochtend alleen nog wat slapjes. De Sint kon dus gewoon komen. We waren weer fit genoeg. Dag griep, hallo Sinterklaas!

We zijn beter! Of toch niet…
Het was niet van lange duur. Zondag, net na het eten begon Sara met spugen. Net als van de zomer hield het niet op. De eerste keer was ik niet voorbereid. Bij de tweede keer ging alles gelukkig in het emmertje. Ik lieg niet als ik in 2 uur tijd zeker al 8 emmertjes heb weggebracht. We maakten ons direct zorgen, want wat als het weer niet stopt? Maar wacht, dit keer zijn we er op tijd bij. Dit keer laten we ons niet afschepen.

Ik belde de huisartsenpost en we werden direct serieus genomen. Het advies: Even helemaal niks geven en kijken of het spugen stopt. Als Sara voor 23.00uur geen plasluier heeft gehad en blijft spugen, meteen terugbellen. Helder. De tijd tikte weg. Saar, papa en ik vormden inmiddels een topteam. Alles keurig in de emmer, weer een emmer of 8 in nogmaals 2 uur. We legden Sara op bed en ze viel in slaap. Heel even dacht ik dat het beter zou worden. Ik ging naast haar liggen en dommelde net wat weg.

Maar goed dat ik bij haar lag, want ineens begon ze in haar slaap te spugen. Ik moest haar boven de emmer tillen, ze kon het niet meer zelf. Ze was uitgeput, hoe snel kan dat gaan! Bijna 23.00uur, ik belde direct weer de huisartsenpost. We konden om 00.00uur terecht in Lelystad. Niet ideaal, het is toch 20 minuten rijden. Wat moet dat moet.. Op naar de huisarts, mijn broer als oppas voor Nina bij ons op de bank.

Op naar de huisarts, door naar het ziekenhuis
Mama achterin, helemaal voorbereid met zakjes, emmers en bakjes. Kleine Sara ellendig in haar autostoel. De voorbereiding was niet voor niets. Ook in de auto bleef mama vangen. Bij de huisarts hadden we de 20 al aangetikt. Hij onderzocht haar even en zei: “Ze gaat het zo niet redden, zeker gezien haar historie. Ik laat haar opnemen”. Op ons verzoek mochten we door haar het Sint Jansdal in Harderwijk. Het ziekenhuis waar Nina en Sara geboren zijn. We waren hier de laatste keer ook met Sara waren.

Weer een half uurtje met de auto, ik weer met mij vangtechnieken in de weer. Op de spoedeisende hulp werden we snel opgehaald uit de wachtkamer. Eerst wat onderzoekjes. De kleine, bleke Sara op dat grote bed. Ja, dan breekt je mamahart wel even… Al snel werd er een bedje klaargemaakt op de kinderafdeling. Ik zou blijven slapen, Sebastian ging naar huis voor Nina. Maar niet voordat het gemene slangetje weer kwam. De neussonde. Intens verdrietig, huilend en vechtend met een laatste krachtsinspanning werd de sonde ingebracht.

Ze was zo ontzettend verdrietig. Ik zat bij haar en hield haar vast. Ik zong haar favoriete slaapliedje. Ze keek me aan. We hielden elkaars blik vast. Even was het alsof we helemaal alleen in de kamer waren. Ze werd rustig, van mij, van mijn stem en klampte zich aan mij vast. Ik mij stiekem ook aan haar… Uiteindelijk viel in slaap.

Ik trok het logeerbed uit en plofte in bed. Sebastian was inmiddels naar huis. Ik staarde naar het plafond, doodmoe. Toch kon ik de slaap niet vatten. Ik moest het allemaal even een plekje geven. Nog even ging ik bij haar bedje staan en aaide over haar handje. In haar slaap pakte ze mijn vinger stevig vast. Zo stond ik daar zeker een half uur lang, voordat ik uitgeput weer mijn bedje in dook. Het was inmiddels half 4. Het leek goed te gaan.

Toch noch één keertje
Om 5uur schrok ik wakker. Sara zat rechtop te huilen en mikte net weer een lading over haar bedje. Schoon bed, schone kleertjes en we konden weer verder slapen. Sara sliep tot half 9. Ze lieten ons lekker bijkomen. Gelukkig had Sara niet meer gespuugd en werd rustig wakker. Ik kreeg een ontbijtje en de nieuwe verpleger kwam zich voorstellen. Dit keer een man. Volgens Sara was hij toch een zuster. Ik legde uit dat een mannelijke zuster een broeder genoemd wordt of een verpleger. Daar maakte ze haar eigen variant van en noemde hem de “zusterman”. Volgens mij mocht ze hem wel.

Dapper doorstond ze weer een reeks onderzoekjes en kreeg groen licht om wat te eten. Ze wilde graag een broodje met jam. De vriendelijke dame van de catering kwam een broodje brengen, inclusief mooie placemat/kleurplaat. Ik kon zo snel niet kijken of Sara had haar broodje al op. Daarna was het afwachten, knuffelen, filmpjes kijken en tekenen. En voor Sara heel veel slapen, het liefst bij mama op schoot.. Het was belangrijk dat ze niet meer zou spugen en een goede plasluier kreeg. Die plasluier dat duurde even, maar kwam en niet zo’n beetje ook! Alles nat, weer omkleden en weer een schoon bed. Inmiddels was ik door mijn voorraad van 3 extra broekjes en 3 extra shirts heen.

Naar huis?
Halverwege de middag kwam de kinderarts met crew. Sara werd nogmaals onderzocht en we mochten naar huis! We belden taxi papa, die thuis aan het werk was. Kon Sara mooi nog even een dutje doen, voordat het weer huiswaarts ging. Lekker samen bijkomen. Qualitytime. Eind goed, al goed.

Wat is het fijn om familie in de buurt te hebben die voor je klaarstaat.
Wat fijn om een ziekenhuis te hebben waar je met een goed gevoel naartoe kunt.
Wat fijn dat er meteen naar ons geluisterd werd.
Ja, het was weer een vervelende ervaring, maar die sluiten we wel met een positief gevoel af.

Hoe het kan dat Sara dit een tweede keer overkwam? De kinderarts gaf aan dat sommige kinderen makkelijker spugen en dan soms blijven spugen. Het is niet uitgesloten dat het bij een volgende griep weer gebeurd. Gewoon weer aan de bel trekken als we het niet vertrouwen. We weten nu wel, dat de behandeling werkt en dat het dan snel over is. En nu  maar hopen dat de virusjes ons even niet meer bezoeken.

Als kers op de taart werden eerst ik en later Sebastian ook nog even ziek. Nog meer vangen dus, lang leven de emmertjes en onze vangtechniek! En nu? We are back in business, ready to rock Christmas;).

Wil je weten hoe het ons afgelopen zomer verging? Lees dan mijn blog: Van thuis naar het ziekenhuis: Uitgedroogd door griep

Foto’s: Pixabay en MessyMommy