Thuis… De eerste was is weggewerkt, de koffers zijn zo goed als uitgepakt en de kids slapen. Vakantie voorbij, op naar een drukke werkweek. Nog even een kopje thee en een momentje voor mijzelf, even een blogje.
We vlogen rond de middag vanuit Polen naar huis. Eenmaal thuis, even 
eten en dan toch maar de koffers uit de auto halen. Stiekem had ik ze gewoon willen laten liggen, maar ja ze moeten er toch een keer uit.
Mijn man gaat fanatiek het gras maaien, want dat is niet meer echt een gazon te noemen.
Ik ga met de koffers en de kids naar boven. Eigenlijk duik ik het liefst in bed, maar ik weet dat de koffers er dan aan het eind van de week nog staan. Morgen staat er immers weer een lange werkdag op het programma. Natuurlijk willen de meiden me graag helpen met uitpakken, maar bij poging 3 (ze gaan met mijn make-up aan de haal, gooien de vieze bij de schone was en springen op het bed tussen de koffers) zet ik de tv aan. Zo en nu snel uitpakken voordat ze de tv zat zijn.
Wij hadden het geluk dat we konden wassen in de vakantie. Ik heb het beetje vuile was dat nog over is netjes apart ingepakt en zet de eerste machine aan. Zo nu nog even de rest in de kast leggen en klaar! Als ik de rest van de kleding uit de koffers pak, ruikt alles raar. Het ruikt niet eigen, niet naar thuis. Ik denk eerst, ach wat zou het, maar als ik me omkleed en een shirt uit de koffer aantrek bedenk ik me. Bah het ruikt gewoon vies! En ineens heb ik 1 draaiend wasje en 3 in de wacht. Dat wordt een lange avond.
De kids werken ook niet mee. Ze zijn moe, toch nog even in bad en dan naar bed. Normaal zijn we vrij streng met het “in je eigen bedje slapen”, maar in de vakantie sliepen ze geregeld heerlijk tussen ons in. Daar moeten we nu de consequenties van ervaren. Mijn man neemt onze jongste voor zijn rekening, die echt niet wil gaan slapen en ik lees mijn oudste snel een verhaaltje voor. Ik heb de deur nog niet dicht of het begint al. “Mama ik wil nog 1 knuffel, toe nog 1 verhaaltje. Mama ik moet plassen, mama ik wil naar beneden, ik wil niet slapen”. Inmiddels huilend; “Mama ik wil in jouw bed, ik wil niet alleen”. Oké, dan maar even bij haar liggen. Ik lig nog geen 2 minuten of ze begint al te klooien en ze wil echt niet slapen. Ook niet na een kwartier en een half uur. Ik wil graag verder met mijn was, dus besluit ik maar even wat was op haar kamer op te vouwen.
Uiteindelijk is het al 22uur. Ik hang het eerste wasje op en bewaar de rest voor morgen. Niet helemaal mijn planning, maar het begin is er! Op naar een drukke week met kids, werk en achterstallig wassen, strijken en vouwen!
